Italiaanse Toestanden
Leven & Overleven in Italië

Emigreren naar Italië: Droom en Werkelijkheid

Emigreren naar Italië, wie heeft daar al dan niet stiekem niet eens over gedroomd? Afgaande op de populariteit van programma's als "Ik Vertrek" en "De Italiaanse Droom" zijn dat er velen. Maar het ook echt doen, dat is een andere zaak. Alle zekerheden loslaten, familie en vrienden achterlaten en jezelf onderdompelen in een totaal andere omgeving, met andere regels en gebruiken en een andere taal: het is geen kleinigheid.
In dit boek wordt op humoristische wijze verslag gedaan van de avonturen van twee Nederlanders die de sprong in het ongewisse waagden: belevenissen bij het kopen en verbouwen van een huis, het verkrijgen van een burgerservicenummer en een bankrekening, het inschrijven bij de gemeente en bij het ziekenfonds, het importeren van een auto en tal van andere zaken die tal van (bureaucratische) moeilijkheden opleverden.

Authentieke indrukken van het alledaagse leven in Italië

Tientallen verhalen waarin evenzovele problemen op geheel Italiaanse wijze worden opgelost, wat vaak tot gefronste Hollandse wenkbrauwen en hilarische taferelen leidde. In dit boek ontmoet de lezer talloze karakteristieke Italianen, van sympathiek tot schurkachtig, van ontroerend tot onbeschaamd. Echte Italianen van vlees en bloed, de ene keer cliché, de andere keer onverwacht origineel. Maar altijd de moeite van het leren kennen waard.


OVER MAFIOSE MAKELAARS, MUSSOLINI-ACHTIGE AANNEMERS, LOUCHE LOODGIETERS, ITALIAANSE BURENRUZIES, MISDADIGE DIERENARTSEN, ZIEKENHUISAVONTUREN, HET LEREN DRINKEN VAN WIJN, HET ETEN VAN PIZZA, THEATERBEZOEK, TRUFFELHONDEN EN NOG VEEL MEER!

“Buttini controleerde alles: klopten de afmetingen met wat er in het kadaster stond, was er niets illegaal verbouwd of aangebouwd, klopte de grootte van het stuk grond? “È tutto in ordine, non ci sono problemi,” riep Olita te pas en te onpas, alsof hij het ons kwalijk nam dat we een echte deskundige hadden ingehuurd om hem te controleren. Maar we hadden ons goed voorbereid en alle rampverhalen over het kopen van een huis in Italië in onze oren geknoopt, dus Olita kon de pot op.”

““Nee, hij hoefde geen grappa en ook geen wijn. Hij was astemio, geheelonthouder, beweerde hij. We keken Torti verbaasd aan. Geheelonthouder, in deze streek? Dan moet je wel erg sterk in je schoenen staan! Later betrapte ik hem echter met een winkelwagen bij de Cantina Sociale, de wijncoöperatie waar de lokale drinkebroers hun snel slinkende wijnvoorraad graag aanvullen voor tweeënhalve euro de fles. Wat deed hij daar? Een fles grappa kopen voor zijn dochter, was zijn excuus. Eén fles, met een winkelwagen? Later bleek hij precies te weten welke wijn bij welk gerecht hoorde en welke wijngaard goede wijn opleverde en welke niet. Maar dat laatste kwam misschien ook voort uit zijn eigenwijze aard, die we nog uitgebreid zouden leren kennen. Torti wist gewoon altijd alles beter.””